De Brandaris is de vuurtoren van Terschelling en de oudste vuurtoren van Nederland. De naam is een afleiding van Sint Brandarius, een heilige waarnaar het huidige dorp West-Terschelling in de Middeleeuwen was vernoemd.
De eerste Brandaristoren werd in 1323 gebouwd, om voor schepen, op weg naar Amsterdam, via de Zuiderzee, de nauwe opening tussen Vlieland en Terschelling te markeren. Een goede markering was nodig omdat de waddeneilanden veel op elkaar lijken gezien vanuit de Noordzee.
De zee taste echter Terschelling aan en de eerste Brandaris stortte omstreeks 1570 in zee. Het heeft tot 1592 geduurd voordat men aan de constructie van een tweede toren begon, maar deze stortte in voordat hij klaar was, omdat er slechte bouwmaterialen waren gebruikt. De huidige toren stamt uit 1594. In 1837 werd de Brandaris de eerste Nederlandse vuurtoren met een draaiende Fresnellens. Elektrificatie volgde in 1907. De lamp met elektrische aandrijving werd in 1920 geïnstalleerd. In 1977 kreeg de vuurtoren een lift. In 1994 werd het 400-jarig bestaan van de toren gevierd. Het licht is nu volkomen automatisch.
Tot in de jaren ’80 was het mogelijk de Brandaris te beklimmen. Helaas is dat tegenwoordig niet meer mogelijk. Reden hiervoor is dat de Brandaris een groot deel van de Noord-Nederlandse kust in de gaten moet houden. Voor dat doel staat er veel apparatuur en heeft de vuurtorenwachter het altijd druk met zijn belangrijke taak. Trouwen in de Brandaris kan wel. Op de eerste verdieping is een trouwzaal.
Kenmerken
Naam: Brandaris
Bouwjaar: 1593
Torenhoogte: 53,7 m
Verdiepingen: 6
